Meramım var Mika
Ötelerden gelen bir istila
Baykuşun sesindeki kovuk
Sessizlikteki soğuk
Geceyi bile emen
En çok kendimden korkum
En göremediğim düşman
Meramım var damla damla kan
Genzimde simsiyah duman
Çentiklerle yazılmış matem
Pis kokulu hesaplar kervanımın yükü
Ölü bebekler düşüyor heybelerden
Ben kendimden
Durmadan kendimden
Sağnak sağnak
Üşüyorum
Kızgın kumlar üzerinde yalın ayak
Meramım var Mika
Sırtıma saplı hançer
Canımı aldı alacak
Bir pandomim ustasıymış
Haykırdığını sandığım yüreğim
Şehirlere parça parça gömülmüş bahar
Çocukluğumuzdan süzülen ışık
En çok kendimizi gömmüşüz yol ayrımlarında
Kirli bir nehir akıyor içimde
Kıyılarına ölü kelimeler vurmuş
Ağır bir ceset kokusu genzimde
Ölü kelimeler fırlatıyor insanlar birbirine
Sana nasıl güzel dizeler yazayım Mika
Her yerde ölü kelimeler
İçim dışım Kerbela