bilmiyordum ki vakit ne vakit,
uykumu sallanıyor,
uykusuzluk mu,
ben mi uyurgezer dünya mı,

kahve makinesine bir günaydın çaktım,
belkide sadece tuşuna bastım,
dertlerimi de kulpu kırık fincana döktüm,
bir de fısır fısır nefeslenen küllü izmarit yığınına bir çift ağlayan göz bıraktım,

havada soğuk bir karartı,
hangi yöne dönsem,
kara kış bağırır,
korkup gökyüzüne bakarım,

sanki o parlayan yıldızlar,
korkma ben buradayım diyor,
ya da sadece ben diyorum,
hayalin hayali işte,

ben neredeyim,
ne kış bahar,
ne bahar kış,
hangi mevsimin ıtırlı bahçesiyim,

tılsımlı bir ses duyarım uzaklardan,
ya da sadece uykunun uykulu çalar saati,
bana uyan uyan!
kanatları kırık,
ömrü çürük,

ezan sesi gelir öyle inceden inceye,
dünya göz ben kirpik dolanırım,
nereye ya da ne zamana,
elim elinde kulağın sesimde,
bana bir annem olsun yeter…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz