GÖNÜL AĞRISI (38.)
Öyküme bembeyaz güllerle girdin
Ben bir beyaz gülü bir seni sevdim Terk ettin beni sen bir akşam üstü Kanlı kanlı yaşlar döker gözlerim Garipler gibiyim dolaşıyorum Bu karanlık şehrin sokaklarında Ellerim cebimde perişan halde Yalnız kaldım yine eskisi gibi Çekilmiyor hayat böyle avare İster yaşat istersen öldür elinle Yaşamak istemem ben bu biçimde Sen yoksan yaşamak haram bu cana Bir gün olsun gülsün benimde yüzüm Gitsin artık benden gitsin bu hüzün Omuzlarımda ki taşınmaz yükün Taşıyamaz oldum yıkılıyorum Çok özledim senin gülüşlerini Yakıyor içimi özlem acısı Çok garip bir hale döndü öykümüz Bundan böyle adı gönül ağrısı Fatma Ayten Özgün |