İNSAN VE TOPRAK
İNSAN
Ne insan toprağa doydu nede toprak insana Bitmedi derdi insanın ta Adem’den bu yana Ne götürdü dünyasından dünya benim diyenler Üç beş arşin bezden başka gidince kabristana Tarumar etti Karun’u varı ile götürdü Ayırmadı canı candan sinesine yatırdı Yer ile yeksan eyleyip nice tahtı batırdı Baki kalmadı devranı tacı bir süleymana Uyan gaflet uykusundan Hakka çevir yönünü Varmı ecel pazarından sağ kurtaran canını Özkul’um der duymadınmı sen Nemrudun sonunu Bir sineğe yenik düştü hükmerdeken cihana Özkan GÜLİ |
Eser her zaman ki tat ve deminde, ve de güzelliğinde
Gönlüne, ömrüme bereket
Şiirle kal, dostça kal ve de hoşça kal