Ruhum kalır bende gerisi kül olur
Suskundu sokaklar
Karanlık bir gecenin laneti gizliyordu kaldırımları Çıplak ayaklarını karlar altında gizlenmiş Gözleri iki yabancı gibiydi Biri maviden uzak bir güvercin Öteki madende gizli bir kömür Mevsimi şaşırmış bir kırlangıca benzerdi Bakışlarını sakladığında Bazen yatağında bir ırmaktı Kimi zaman coşkun bir çağlayan… Kırık sazının tellerine bağlardı parmaklarını Düşlerinden gerçekleri çalardı Gözlerini yıldızlara çakıp Dünyayı tozuna bulaşmadan seyrederdi Yüreğini fethedip o da düştü sevdaya Yeni masumiyetler beşiği Apayrı bir coşkunun sevinci Parantezliyordu kendini Kirlenmesini istemediği bir evrenin Diyojeni oluyordu Unuttuğu zamanın daralışıydı belki Belki de aldırmayışıydı İnadına ruh kalır bende Gerisi kül olur dercesine |