* Alamadığım hıncıma ağlıyorum *
* Dinamitlenmiş umutlarımın yıkılmışlığına *
* Yetim bir çocuğun itilmiş kakılmışlığına *
* Artık dostsuz, kötüden yana ne varsa *
* Sokak lambalarına astım *
* Hüzün mektuplarını *
* Umutlarımızı haykıran plakları *
* Paramparça ettim *

Madem ki hüzün diyorsun bu ömür
Madem ki eylül çare olmadı yareme
Hangi mevsimi düşlerim sen diye

Yine hatıralar sokağından takılıyorum
Her şey öylesine duruyor sessiz
Yağmur kokan sokaklarda sen yoksun !
Gerçek olan ; bir Orhan şarkısı, sanki dün gibi
Yeniden gözlerime damlaları dolduran

Sessiz bir şarkı gibi duruyor
İşte o önünde beklediğim okulum
Bu sessiz şarkıda anılarımın sesi
Bir el uzansa gerçeklerden bana
Gelsen, yine gülerdi gözlerim
Tüm anılarım koşardı benimle el ele

Ah ! Ne yapsam olmuyor
Döndüremiyorum çareyi, çaresizliğimin yoluna
Ne çok şeymiş yaşamak seninle
Yitirdim ümidimin çiçekli sokaklarını
Gençliğimi, ömrümü, bıraktım artık
Gözyaşı sokaklarında

Penceremi açıyorum
Eylül hüzne gülüyor
Gök gürlüyor, yağmurun sesi kulaklarımda
Kaç yağmur daha bekleyeceğim
İçimdeki hıçkırıkları kim bilebilir ?
Kim anlayabilir ?
Bir aşkın romanını yazan
Şu kalbimi ?

Günay Koçak

24. 09. 2024