O YOK ARTIKDesem ki, O anlatılmaz yaşanır. Acaba fazlamı abartı olur. O hayatı yaşadı. Hayat, bana onu anlattı. Yanında kah güldüm kah ağladım. Bazen yazılarını okudukça, VEDA’dan nefret ettim. Şiirlerini okurken, Yarabbi, O hiç mi bu kızdan şıkayetçi olmadı. Sonradan fark ettim ki, yanlış pencereden bakan benmişim. Keşke onun gözleriyle baksaymışım. O kazanırken de, kaybederken de, hayata hep iyi tarafından baktı. İnan ki Veda, seni çok sevdi. İstanbul’da hasretle bakıp ulaşamadığı, Son yer sizin arka balkonunuzdu. O çamaşır asılı balkonunuza bakıp, bakıp ağlıyordu. Derdi ki, Müebbete mahkûm idamlık Seyit gibi, bir anda kırıldı gitti kalemim. Ne edeyim dostlar ne edeyim. O kim mi? Tabi ki Hasan Cevat. Ne üzülüyorsun be Hasan Cevat Almadın mı Vedanı yanına Ben mi kimim? Kim olacağım? Deniz gözlü SELMA’sı (14-02-2006-Salı) Tuğrul Pekel |