Siyah bir dumana kilitliyim
Haki yeşile en çok
Kendime
Geç kaldıklarıma
Silik gülümsemene ve kaç yola bölüştürdüm kendimi
Pek çok çeşmede kendimi döktüm
Aynalarda değiştirip makasımı
Parçaladım her seferinde birazımı
Saçların yirmidört ayar ve rüzgarda yine harman kokusu
Getirdiği bir can çekişmenin iniltisi
Her yer kızıl
Güneş yine bileklerini kesmiş akşam vakti
Vadiler dolusu akan benim
Pusu yemiş sürgün
Kendini taşıyamayan göç
Kına diye yak ellerine
Alışık değilim hem kendime
Bu belli belirsiz türküye de
Hala kendimi seviyorsam
Tanıyabiliyorsam biraz
İçim de yanıp sönen ışıktandır
Zaman rahvan bir at gibi sırtından boşluğa atar bazen insanı
Bir an bir uçtan bir uca kendini görürsün
İlmek ilmek dokuduğun
Utanıp bir yanından
Bir yanınla övünerek
Hayatın nefesi ensende
Yüreğinde kırk düğüm
Bir kase sek ayrılık getirir saki
Her yudumu dolar iliklerine
Bozkırın ortasında yalnız bir ardıç gibi
Gırtlağında düğümlenip
Kilitlenmiş nabzında
Nabzında bir matemin bestesi
Kendinin ötesinde
Kızarak korkarak susarak susayarak