Şiiri okudum.

Şiirle konuşmaya çalışan parmaklarımı şiirin havzasında tutmaya gayret ettim. Bu şiirde hissettiklerimi ortaya dökmeden gidemezdim.... Bir baktım ki ellerim gömü içinde.


Alıntıyı okudum.

Ardından şu dizeleri tekrar gözden geçirdim;

Üzerlerine kilitlenen kapıların ardına
sakladılar utancı
Ve dahi sakladılar korkuyu...

Ümitsiz bir duygusuzlukta hiciv edildi cehaletteki vahşet
Altın varaklı pelerinlerin altına gizlendi *art niyet
Fareli köyün kavalcısının taşıdığı o veba mikrobu, körpecik memelerinden zerk edildi tüm çocuklara...

O çocuklar ki "zaten hiç yoktular"
Herbiri omuzlarda yük,
sınırlarındaydılar ucubeliğin
...
Hah! hangi çocuk günahsızmış...
Ya da masum olabilirmiş bir *enik kadar bu dünyada!?
.
.
.

Bazı dolunaylarda Kurt oluyorken,
ürkek bir yaban domuzuydum kimi zaman
...

Çocukları pek severim. Ve benim şu -dünyayı çocuklar inşa ediyor- inancından mütevellit insanca bir gayretim var. Aslında her birimiz çocuğuz. Yani bence beş yaşından tutun 65 yaşı da aslında bir çocuk. Çocuk kalmayı arzulayanlar topluluğu olarak nehrin havzasında neden bu kadar pis kokular ve görüntüler ve dahi ibret alınacak türde parmak işaretleri mevcut?

Neden herkesin parmak işareti kendisine özgü....?
Tek ve benzersiz.

Çoğu şeyde çıkmazları bilimsel makaleler açıklama ve irdeleme yoluna gitmişken, bilimsel saptamaların vardayamadığı ve ket vurduğu durumlar mevcut. Bunlar tanrısal kaynaklarla tespit edilir.

0-6 Çocukların zeka hayal duygu bilgi ve beceri potansiyeli düşündüğümüzden çok çok fazla. Ne verirsek sünger gibi çekerler datayı. Ve ellerimizde ya gül fidanı olurlar ya da çorak kurak kalırlar. Umulur ki güzel şeyler olsun

Evet
"Bir dünya bırakın biz çocuklara... !!"


Saygılarım ile,,