Afganistan’da görev yaptığım yıllarda karşılaştığım manzara. Newsweek dergisinde okuduğum bir yazıda şöyle diyordu; Afganistan, dünyada yaşanılması en zor olan yerlerden birisidir. Zor olsa da altı ay yaşadım, gördüm ve sonrasında bu şiiri yazdım.

Tam Rus’un esareti bitti derken
Düşmanı olmuş yine kendisi, kendi içinden
Giden bir ağlatmış
Gelen ise bin
İnin-inim inler olmuşlar
Zalimin çilesinden

Dayanmak zor esaretin böylesine
İnsanlar hapsolmuşlar bir yerlerde
Kadın kız çıkamaz olmuş
Erkek olmadan dışarı
Kadının adı var, kendi yok bu yerde

Osama
Henüz on yaşında
Kalmamış bir tek erkek
Onun da ailesinin başında

Evde bir anne, bir nine, bir de Osama
Azık azaldıkça
Zor oluyor tutunmak yaşama
İhtiyaç var dışarı çıkmak için bir adama

Nine der ki; “Osama olsa erkek”
Tebdil-i kıyafetle saçlarını keserek
Yok başka çaresi
Osama tehlikeye atılacak bilerek

Bir gün sokaklardan
Bütün çocukları toplarlar
Götürürler bir kampa koyarlar
Uzun sürmez anlarlar
Osama’nın kız olduğunu
Yıkanırken bütün çocuklar

Osama
Verilir bir kocaya
Babası yaşındaki adama
Daha nice Osamalar var Afganistan’da