Cevapsız kayıp dünya
Cevapsız idi zamansız gidişler
Kayıp bir dünyanın dehlizlerinde Kaybolan kendimi arardım Derin sessizlik içinde Ürkütücü uğultu dinlerdim Beyin yorgun düşerdi Ruh terk ettiği bedene döndüğünde Uyandırdım yine başladığım yere Bazen bakmazdım saatte Gündüzü doğan günün ışığında Akşam ile geceyi de Gündüzün ışığı kaybolduğunda anlardım Birgün daha bittiğini anlardım Artık anlamlara anlam yüklemeyi bıraktım Değeri değersiz hale gelen Doğrunun kıymeti madiyat ile öldüğü zamanda Gülücükler in sahte Canım sözlerinin çıkara dayalı Yeri geldiğinde yabancı olan Yoldaşım denen dönüp yüzüne bakmadığı ihanet anı Yaşayan insanların çoğunluk ta Yalnızlığı sevdim kaleşin arkadaşı İki yüzlü insanlar yüzünde Yalnızlığı arkadaş edinen |