0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
271
Okunma
BEN MÜLTECİ ANNE
İkiçocuğum ve kendimle
nisanda, elli kişi bindik şişme bir kayıya,
Karanlık denizde gitmiştik bilinmez bir yere.
Yükümüz ağır, çok kişi vardık,
Kayık taşımaz oldu
ve korkuyla dolduk.
Hâlimiz, battı batacak,
Karar verildi: yükün fazlası atılacak;
üç can varsa, iki kalacak...
Atmaz olaydım seni Sümbül’üm;
benim karnımda açan ilk gülüm.
Şimdi,
Avrupanın bir şehrinde,
sadece nefes alarak yaşıyorum.
Gülüm!
Senin haykırışın
hâlâ kulağımın içinde.
Küstüm artık küstüm
seni denize bırakan şu kırılası ellerime.
Ve
düşman oldum
seni en son çırpınırken gören
kör olası gözlerime...
Denizde cennete yüzen çocuklara selam olsun!
BEN BİLMEM
5.0
100% (3)
