YORGUN RUHUMU BEDENİMİN YANINA UZATTIMsaatler geçti sabahlar kapıyı çaldı, üşüyen ruhum, yorgana el attı, yastığım ve yatağım durur mu? onlar da sıcak bir kol kanat çırpınışında, havaya düştü bir alacalı güneş, doğumu ve batan gözleri, yer yerinden yıkıldı, bir mezar uykusuzluğu, bağrında yandı, yanmak ne demek kavruldu, tek tek düşleri, gülüşleri, yaktı, yandı ve karanlığa düştü, ses oynamaz, duvar kırılmaz, bir kimsesizliğin eski tayyörünü, aldı yerden ve üstüne geçirdi, bilinmezlikler içinde bir yola çıktı, tüm bunlar olurken, ben ben değildim, içimdeki bensiz iç benliğim belkide, yorgun ruhumu bedenimin yanına uzattım belkide uykuydu bu… Sibel Karagöz #sibelkaragözşiirleri #sibel_karagoz |