Bir gün bir rüzgar esti uzaklardan,
Gereklidir dediğimizi kovduk bir anda.
Unuttuk değerini uzaklaştırdık yanımızdan,
Sonra bekledik sabaha kadar, geri dönsün diye.

İnsan böyledir, her zaman yapar hata,
Önce kaybeder elindekini, sonra peşine düşer.
Değerini varken fark etmez, yokluğunda anlar,
Geçmişin izinde yürür, pişmanlıkla örseler.

Bir dost gider uzaklara, çağırmadan geri gelmez,
Kırılır gönüller, kapanmaz derin yara.
Oysa ki dostluk bir hazine, çokça değerli,
Yanımızda olmadığında anlarız değerini.

Bir ekmek parçası, küçücük bir hediye,
Gün gelir aç kalırız, bakarız geriye.
O anda fark ederiz, kaybettiklerimizi,
İnsan böyledir, anlamaz bile değerini.

Bir gün güneş doğar, aydınlatır karanlığı,
Umutlar filizlenir, yeniden başlar hayat.
Ama giden geri gelmez, kaybedilen zamanda,
İnsan böyledir, anlar ama çok geç anlar.

Önce gerekli olanı kovar, sonra onu arar,
İnsan böyledir, hep aynı hatayı yapar.
Değeri zamanında bilmek, en büyük erdemdir,
Unutma bu sözü, yüreğinde sakla.