YOK MU DUR DİYECEK!..

Bilirim kardeş dardasın
Çaresiz, sessiz ve amansız
Haykırsan duyulmaz sesin
Talihsiz, bahtsız, gümansız…

Evin yıkık, kalbin harap, günün zehir
Ecel sende, ölüm gecelere nehir

Yazılmış ferman
Çocuklar aç, yaşlılar bitap, hastalar perişan
Yemeye lokma, içmeye damla, devaya merhem
Olsa bile razısın paylaşmaya, dirhem dirhem

Gündüz ateş, gece bomba, her yer cehennem
Sanki yarışıyor ecel ecelle geceden, günden
Yıldızlar düşüyor bir bir ecelin ellerinden

Hasretiz ılık esen bir yele
Hasretiz tutunacak bir ele
Hasretiz sakin geçecek bir güne

Gökten ateş yağmakta
Yerden kurşun vurmakta

Harabe haneler, binalar, her yer
Paramparça bedenler, yıkılmış evler
Moloz altında inliyor, yaralı bedenler
Defni bekliyor, sahipsiz cesetler

Bir çocuk eli yıkıntılar arasında kıpraşır
Bir bebek kalbi, ince ince inler, titreşir

Bir annenin göğsünden süt emen bebekti
Hani, her bebek günahsız bir melekti?..

Hani, beraber bahara çıkacaktık
Nergislerle, güllerle çiçek açacaktık?

Gündüzler cehennem, geceler zifir
Doymak bilmiyor, kan emici kâfir!..

Üçer, beşer, kırkar kırkar kırıldık
Unuttuk yaşamayı, ölüme sarıldık

Yok mu bir ümit, yok mu görecek
Yok mu bu vahşete, bir ‘dur!’ diyecek?..

Hikmet Çiftçi
03 Temmuz 2024