Acımadı kimse kadındır diye
Durmadan üzdüler başta anamı
Bilmem ki bu kadar eziyet niye
Çalıştırmışlar her işte anamı

Oyun nedir bilmez, çocuk olmamış
Evlenmiş yine de bahtı gülmemiş
Sabah, akşam, gece, gündüz bilmemiş
Gören yok tek kişi boşta anamı

Kader; elem, keder, gama itmişken
Her yıl öncesinden kötü gitmişken
Henüz saat gece üçte yatmışken
Kaldırmışlar sabah beşte anamı

Çırpınıp durmuş hep kader ağında
Çocukluk, yaşlılık, gençlik çağında
Ne zaman iş düşüp arandığında
Bulmuşlar toprakta taşta anamı

Kimseye benzemez analar tektir
Dört beş dörtlük yetmez yazacak çoktur
Bütün mevsimlerin hiç farkı yoktur
Ezmişler bahar, yaz, kışta anamı

Aklıma geldikçe bağrım yanıyor
Yazdıkça kanıyor yürek kanıyor
Görenler yaşını seksen sanıyor
Henüz elli sekiz yaşta anamı

Hasreti töre bu ferman dinlemez
Bu tür derdi merhem, ilaç önlemez
Yaşamayan söyler ama anlamaz
Anlarsın zorluğa düşte anamı