bir güz akşamı...
geniş ve sıcacık salon
tam karşısındayım
yanmakta olan şömine
çıtırdama sesleri arasında
seyrettiğim bir pencere
camda kar ve boran
huzur dolu ıssız dağ evi
o ise yanıbaşımda
o, yalnızlığıma ışık tutan
duvardaki alevin titrek gölgesi...

bir an üşür gibi oluyorum
yeniden onu düşlüyorum
özlüyor, yanıyor, ağlıyorum
kayıp denizlere dalıyorum
ve birdenbire titriyorum
mavi düşün aleviyle...

beklerim O’nu
yalnızlığımın baharında
mevsim kış olsa da...
olmasa da
beklerim O’nu
yıllar geçti ve ben
yalnızlığın baharında
masmavi düşlerin
o kınalı, sürmeli,
çekik mavi gözlerin
kayıp denizlerin
derinlerinde bir yerde
hasretle ağlıyorum
ve mevsim kış
camda kar ve boran
duvarda titreyen alevin gölgesi
ve ben mavi düşlerimin kölesi
mevsim kış
aynada bir nakış
içim üşüyor
ölüyorum
işte bu son
bu son bakış
yıllardır gördüğüm
işte benim mavi düşüm.