KARANLIĞIMA AY BİLE UĞRAMAZKENbitip tükenmek bilmeyen ağrım, çenemden düştü, böğrümde, can çekişiyorum, öyle yorgun, öyle bilinmezlikler içinde ki, tutup yakasından, ağrıma çemkirmek, yeter artık dayanacak hal, tutunacak dalım kalmadı, diyeceğim de, dallarım çiçek açmış, ben bile şaşkınken, kimi kimsesi olmayan, aynada ki suretime, anlatabilir miyim ? karanlığıma ay bile uğramazken, kim duyar ya da, kim görür, yavaş yavaş tükendiğimi… Sibel Karagöz #sibelkaragözşiirleri #sibel_karagoz |