Bir sabah uyandığımda kelimeler gözlerimin önünde raks ediyordu sanki. Bir araya gelip bu şiiri oluşturduklarını idrak edememiştim henüz...

kimi zaman mesafeler girer araya
lakin biz bir bedende bütünüz
dağlar,tepeler,uzun yollar köstek degil aşkımıza
unutma, biz o tepelerin ardındaki gündüzüz

gün doğar sen ellerimi tutunca
içim ısınır gözlerine bir kez bakınca
kaybolurum ,yolumu bulmam, bendimi bilmem
aklım başımdan uçar, dudaklarım dudaklarına dokununca

işte oradasın sol yanımda
adın’ duyarım kalbim her attığında
kimi zaman hızlanır, raks eder adınla
bilirim sevgilim yanığım sana

kış geçer yaz gelir lakin ben halen aynıyım
içimde sevgin, hülyalarımda gülüşün
anımsatır bana eski bir beni, seni
bilirsin sevgilim, bu ben eski ben değilim ki

en kuvvetli zehir olsa elinden icerim
oleceksem kollarinda olmeyi yeglerim
ama sen de uzaktan bakma oyle, gel yanima
sen uzaktayken ben hep kederlenirim

geceleri uyku tutmaz bazen seni düşlemekten
alıkoyamıyorum ki aklımı güzel gözlerinden
coşku doluyum sevgi doluyum ben
artık biliyorum bu dalgınlıklarım neden

sarhoş gibiyim, sarhoşum
içtiğim en güzel şarap bu
kırmızının şehveti, dudaklarının arzusu
dökülür kadehime, unutulur derdi korkusu