Dokundum bir yaraya sevdin gittin
Korktun kaçtın
Madem gidecektin neden baktın
İyi de oldu aslında
Kazmaya başladım
Çocukluğumdaki toprağı
Ne çok tramvaylar çıkıyor bilsen
Meğer benimki sevmek değil
Sevilmek isteğiymiş
Sende yok zaten o sevgi
Ben de dokundum sendeki bir yaraya
Travmalarımız birleşti belki de
Birlikte başladığımız yolculukta
Şimdi ayrı yolların yolcusuyuz
Sana kendi yolunda iyi yolculuklar
Benim yolculuğum uzun sürecek galiba
Öfkeli değilim sana
Kırgın ya da küs de degilim
Nereden bilecektin ki
Dokunmadan önce
Geldin Ümit verdin
Bir ışık yaktın
Benim de parladı gözlerim
Sonra baktın ki bitmiyor süreç
Yarayı koparıp atmaya kalktın
Kopar mı yıllarca kök salmış toprağa
Bunca zaman takılıp düşüyorum
Zaman zaman yoluma çıkan taşlara
Taşlarda geçmişten alamadıklarım
Yaşayamadıklarım
Kimilerine olan isyanım var
Mesele büyük anlayacağın
Hayat zor
Sen var git kendi dertlerinle yoğrul
Olmadı var olan bir yarayı kanattın bilmeden
Değdin geçtin derim
Seni affederim
Ancak affedemediğim insanlar var
Affedemeyeceğim insanlar var
Çocukları sevme karşımda
Kıskanıyorum hala
Sen bırak ben senin yerine
Severim hepsini
Bana verdiğin sevgi de onların olsun
Sadakaya ihtiyacım yok
Severim ben kendimi severim sorun yok
İki elimle Sararım yüreğimi
İyileştiririm kendimi
Biraz zaman alır sadece
Senin gibiler artık karşıma çıkarsa
Adım gibi tanırım hepsini
Düşmem bu tuzağa
Var git artık yoluna
Çıkma dolaşma etrafımda