KUM TANESİçelimsiz di kimsesizliğim unutturuyor du yokluğun varlığa çelme takışını çokça yağmur döker gibi yağıyordun her yağışında kimsesizliğimin ceplerinden dünyayı boşaltıyordun dizlerime bıraktığın yerden kırılıyordum küçülüyor küçülüyor açtığın kapıların önünde kum tanesi kalıyor kapının rengine gökkuşağının terkisine sahramı seriyor dünyanın seyrine dalıyorum kapılar anıları anılar yaraları peşinden sürüklüyor kimsesizliğim devleşiyor büyüyor büyüyor ben sesimi yutuyorum göz yaşlarım düşüyor düştüğü yerden ayaklanıp kaçıyor onlar bile kimsesizliğimin karşısında duramıyor durun diyemiyorum gırtlağı yırtarcasına fırtınası kopar denizlerimin ağlarım kumuma tuz kata kata... Sibel Karagöz #sibelkaragözşiirleri #sibel_karagoz |