Mamoste der ki,
Şair gönlüm yine deli çağında,
Dünyanın debdebesi feleğin ağında, Gönlümün çiçekleri açar mutluluk bağında, Görmez oldu hakikati insan modern çağında. Görünmek telaşına düşmüş insan, Olmak için ne dert taşır ne izan, Egosu sinesinde yapmış tavan, Bilmez mi ki bu yolun sonu yavan. Kaç kere yalana kandı, Kendini hep fildişi kulelerde sandı, Hakikate kör ve sağırdı, Gerçek sandığı serap misali yalandı. Mamoste der ki a dostlar bu ne ahvaldir, Heyhat! Etrafını sarmış apaçık bir gafletdir, Çivisi çıkmış bu düzene kalk ve bildir, Tüm modern putlara inat, hakikat tek ve bir(r)dir. |