BİR GARİP DAYI



Bir yaşlı dayı vardı;birlikte iş yerinde.
Vurduğunu devirir,hep silahı belinde.

Çok yokluk çekmiş idi;çocukluk yıllarında.
Hamallık bilezikti;taşırdı kollarında.

Çalışmaktan bıkmazdı,iş onu hiç sıkmazdı.
Onu Mehmetten başka;hiç kimseler yıkmazdı.


Babadan kalma bir kaç;dönüm fıstık kalmıştı.
Üstüne çalışarak;bir evde o almıştı.


Şerefli bir insandı;ne çalar ne çırpardı.
Hakkına göz dikenin;kıyameti kopardı.

Kanaat ederdi hep;çoğunu aramazdı.
Çok ekmek tuz bölüştük;hiç beni kıramazdı.

Der’di yeğen şu Memo;belimi fena büktü.
Yıllarca yüklendiğim;yanında hafif yüktü.


Sevmeyeni yokmuydu;vardı hemde tonlarca.
Dayı hep kalp kırarmış;öyle imiş onlarca.

Hakkedene hakkını;vermeli yeğen derdi.
Kelle gitse korkmazdı;doğru lafı ederdi.


Pazartesi sabahı;sorduk ki yok yerinde.
Devrirmiş motorunu;kan birikmiş beyninde.

Bir hafta falan kaldı;sonrada kötü haber.
Gittik gömdük mezara;dost,akraba beraber.


Hiç güzel gün görmedi;bilenlerce dillenir.
Ecel gelmişse cana;organlar kilitlenir.

Sanki bir gün gibiydi;dört beş senemiz geçti.
Umulmadık bir anda; ölüm şerbeti içti.

Kimse güvenmesin bak;dünyada misafiriz.
Ölümü unutursak;en azılı kafiriz.


Mustafa yıldıztekin