İnsan
Bakma, ellerim titrer
İstanbul, uzağına gitsem Denizin kesif şıpırtısına gümüşi yakamozuna Ardıma bakmadan hep ansızın Seni sevdiğimi bir tek kendime saklasam Açma güllerini sakla Sabrı tatmalı bu aşma Gülhane Parkı’nda kaça kaç Bulduk mu buluşma vaktini Ölmeye çıkar santimetre Haliç’te yatan gemiden Bak İstanbul’uma aman şımarma Sonra kaçarım senden. Heyecan işçisiyim, duramam Noktam sabrı bilmeli; Yenik buğdayın sürgünü dünya Kahrını para palyaçosuna tuttur; Onlar ki işveni sever Bense yenikim, düşmanım iblis Anla beni insan, kıvranıyorum acıdan. |