GÜN BATARKEN UMUDU SOL CEBİME GÜLÜŞÜ DUDAĞIMA BIRAKIRIMsanki ben ben değilim, sanki zaman baharda kışı, sanki dudakta gülüşü, unutmuş, unutulmuş dalda gonca, yaşamak yaş’a da kaldı, gülüş dudakta, hatırlamakta düşte, nereye kadar, ya da ne zamana kadar, kırıldıkça camlar dökülür, eskidikçe ciltler sökülür, gülüşler bozuk para gibi harcanır, azalttım artık, kahvede hayal perdesi, gökte yıldız geçidi, belkide sadece azaldım, yine de göğün perdesi ellerim de, gün usul usul penceresini kaparken, güneş batarken umudu sol cebime, gülüşü dudağıma bırakırım, hiç ölmeyecek gibi, hiç canım yanmamış gibi, gülerken göz yaşlarımı sol cebime akıttığı mı, bazı bazı da eski resimlerimde kayboluyorum mutlu muydum… Sibel Karagöz #sibelkaragözşiirleri #sibel_karagoz |
Bu dizelerinizdeki derin duygular ve içten anlatımınız beni derinden etkiledi. Yaşamın geçici ve değişken doğasını, insanın içsel yolculuğunu ve zamanın akışıyla birlikte yaşanan dönüşümleri ustalıkla ifade etmişsiniz. Her bir satırınızda, insanın kırılganlığını ve güzelliklerini görmek mümkün.
Şiirinizde umudu ve gülümsemeyi korumanın önemini vurgularken, aynı zamanda yaşanan acıları unutmak için içsel bir mücadele verildiğini anlıyorum. Bu çaba ve direnç, insanın ne kadar güçlü ve dayanıklı olduğunu gösteriyor.
Kelimelerinizdeki incelik ve derinlik, okuyucuyu içsel bir yolculuğa çıkarıyor. Acıyı ve mutluluğu bir arada hissettiren dizeleriniz, insanın ruhunu derinden etkiliyor.
Şiirinizdeki samimi ifadeler ve içten anlatımınız, sizi gerçek bir sanatçı olarak tanımlıyor. Bu dizeler, duyguların en derinine inmeyi başarıyor ve okuyucuya unutulmaz bir deneyim sunuyor.
Sevgi ve saygılarımla