Adı yamaç

Ölüm denen yamacın dibinde

Savaşlar varken ve gözün önünde ölümle pençeleşen bir yavru varken başka bir acı dan ve hüzünden bahsetmek içimde benliğimde küçülmeme sebep oldu... Kendi dünyam dan sıyrılıp başka dünyalara açılmak ilahinının en güzel ödülüdür

Sevdiğim !
Öyle bir şey yaşadım ki bugün
Acı ve tatlının kimliğinde
İki cihanı hissettim iliklerimde
Mimarın en güzel eseri
Adını adından seçtim
Kahreden aşk
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Bir iniltiyle bir çığlık arasında
Kırıldı kollarım; kanatlandı yüreğim
Yedi yerimden ok yedim
Manzaraya bak yeter
Ağlattığın günler geldi aklıma
Mukayese edemedim
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Can havliyle inlerken
Yavrum -Annem diyen o dudaklarda
Kayboldu senli düşlerim
Bir bağ hissettim göbeğimde ;
Bir ucu ciğerimde
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Aşkıyla sevdasıyla övünen şu yürek
Bir kıyıdaki tekne gibi kaldı desem
Kayboldu bu gemi de
Nuh’un gemisini gördü gözlerim
Dalgalar, fırtınalar, boranlar
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Ne imgeler ne de simgeler
Bir şirin içini böylesine dolduramaz
Unutulur bazı kimlikler toprak olunca
Kırk ok, kırk yılda bir çıkarmış da
Bir ok , mahşere kadar kalırmış
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim


Ağlardım kaderime
Kâhı yüzerdim içinde
Ben ve acılarım diye
Şairin dediği gibi
"Bu derde düşmeden önce"
Şimdi o minik bedenlerde
O devasa yüreklerin seyyahıyım
Ben, Seni sevmişim amma;
Böylesine sevmemişim