Son Bahar
Ağaçlara sonbaharın hüznü vurmuş
Düşen yaprağın haddi hesabı yok Bir değil, binlerce dökülmüş İlerde köşede ıslak bir bank O da benim gibi Yerinden yurdundan sökülmüş Yağmurun soğukluğu , son baharın hüznü Kemiklerime işliyor Hemen yanımda bir köpek Kemiğini dişliyor İçimde bir acı buruk bir sevinç Sokaktayım yağmur çiseliyor Hoş içimdeki yağmur bir haliç Bu dert neden insan seçiyor Etrafıma bakınıyorum kimse yok Nerde dostum düşmanım Tam beynimin orta yerine saplanmış bir ok Yeni anlıyorum galiba Ben kendime hem dost hem de düşmanım |