Hem varmış, hem yokmuş.
Hem 'sevgilim' demek varmış, hem 'olmayan sevgili'...
Hem yanındayım yönüm senden yana, hem yönüm soluma...
Karar veremedik, uyuyup uyumamaya. Uykusu gözbebeklerinde, serçeler, güvercinler, martılar doluşuyor içine.
Rüyada mıyız, uyanık mı?
İçini yerken ıslanırsa dilin, ne işi var yüreğinin üstünde serçenin?
...
Bana öyle geliyor ki, şiirin her bir bölümü farklı zamanlarda ve farklı duygularla yazılmış. Hatta ruh halinin çok farklı, çok zıt olduğu anların duyguları.
Rüya mı desem?..
Gerçek mi acaba?..
Ben karar veremedim bu serbestliğe.
Bence şair/e de anlaşılmamak için susmadıklarını değil, sustuklarını yarım ve eksik bırakmışlar. Sanırım mesele anlaşılmak yerine, eksikleri bulmaca gibi çözdürmek için.
Sürç-i lisanımız ve dahi eksik ve hatamız olursa hoş görüle.
Saygıyla.

Bu şiir, aşkın derinliklerine inen bir duygusal yolculuğu anlatıyor. Şair, sevgilisinin yokluğunda yaşadığı acıları ve özlemleri dile getirirken, geçmişteki sevdaların yarattığı izleri de hissediyor. "Aynaların yansımalarında kaybolan duygular, yüreğindeki suçluluk hissi ve özlem dolu anılar" yazmama sebep olan bu şiir beni etkileyici kılıyor. Sonuç olarak, şairin içsel çatışmaları ve duygusal karmaşası, şiire derinlik katıyor.

.... sonra
Rumi sesleniyor kağıt kokuları arasından
"Baktığın benim ama gördüğün sensin."

Yutkunuyorum ...
Kendi cümleni nerede kaybettin.
Aynalarda arama kaybedileni.
Aynalar ancak yansıtır ve yanıltır.
Var olanı gösterir de aynalar, idrak edenbilene yok olanı da anımsatır ancak .
Ara bul kendi cümleni yine kendi ekseninde.
Senin cümlen yine sende.
Belki takılıp ruhundan bir parça yırtan o dikenin açtığı yarada saklıdır cümlen.

Öznesi sen olan cümlen nerde?