Bir düşünce azizliğinin zulmüne uğruyorum sanki.
Hafifçe sıyrılıyorum yine bilinç yoksunluklarımdan.
Yükseklerde ; taa ulaşılmazlarda arıyorum benliğimi.
Gökyüzünde yağmur ,yerde çamur, hayallerim bu günlerde bir başka mahmur.
Parmaklarımın ulaşamadığı gözlerimin görmediği yeri arıyorum .
Biliyorum ki ayaklarımın bastığı yer alışkanlık.
Biliyorum ki sesimin titremesi heyecanımdan değil.
Biliyorum ki ulaşmak değil ulaştırmak, görmek değil yeni hayaller keşfetmek rüzgar oluyor ufuklarıma.
Bir an insan neyi sever sorusu çınlıyor kulaklarımda bir keman sesi zerafeti ile.
Bir an sevdiklerim ve beni sevenlerin hayali dikiliveriyor karşıma vefa hilesi ile.
Anlıyorum ki alışkanlıklarının esiri olmuş bir efendi değil, keşiflerin esiri bir seyyah olmalı insan vargücü ile.