Kedilerde ÖlürmüşŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiiri 8 yıllık kedim olan Lokuma ithafen yazdım.
Kendisi benim en kıymetlilerimdendi.Ölümün olduğu dünya ikliminde sönmeyen ateşimi su yerine koyduğum bir kaç dize ile dindirmeyi arzuladım.
Yağmurlar dökülür yapraklardan
bulvarlar kapanıp açılır Herkes evine gider Bir kadın bakar yüzüne anlamlı. Yüzünü adımlar bakışlarıyla ezberler kıvrımlarını ; dertlerini,aşkını. Kırmızı ışıklarında hayatın hep bekletilmiş sanki umudum Öyle sere serpe güçsüzüm. Çocukmuşum bir zamanlar bu caddeler beni iyi tanır Saçlarını rüzgarın taradığı çocuk Mahallem benim be kaldırımından tanıdım, mahallem .. Güzel insanlarla dolup taşan muhabbetim benim... Uzunca vakit olmuş gelmeyeli sana Unutmuşum yapraklarını nasıl döker ağaçların Nasıl ölür çocukların bir gece yarısı Nasıl babalar terk eder gider bu evleri... Hadi kalk geldik burası dünya Hep bir tavırlı yeryüzüm Hep bir çırpınış Yükselmeye bütün çabalar Benliğini bile unutmak bunun için Bir yanda düğün varken bir yanda cenaze Dünya böyledir biraz .... hem mutlu eder hem kırar kalbini. Annelerde üzülür çocuklarda En sevdiğim renk yeşil benim sonra biraz daha yeşil sonra biraz daha ve en son faslın sonunda bir siyah matem gökyüzüm. Şimdi bilmedigim bir dilde yazar gibi yazıyorum çaresizliği kedilerde ölürmüş bu dünyada insanlarda , sonra daha çok insan ölürmüş. Kalan insan ya bır bakıma Her şeyin yası insanda birikirmiş. Kimse anlamazmış halinden kalanın Köyler bu uğurda ateşe verilmiş. insanlar yakılmış. Kim bilir daha neler ,neler yitip gitmiş. Bilmeden anlamadan doymadan hatta ve hatta hissetmeden... Kırık bir gecenin koynunda insan affedermiş kendini Ben geceyi affedemiyorum. |
Sayılarımla