Sen ve Ben..
Koymuştuk romanımızın adını,
Birlikte başlamıştık yazmaya,
Sen anlatırdın, ben yazardım.
Her sayfasına, bir gül koyardık. Tamamlayamadık romanımızı, Yarım kaldı, her şey gibi yarım, Hayallerimiz, umutlarımız, sevdamız gibi,
Uzun yıllar geçti biliyorum,
Yeniden okumak istedim romanımızı,
Her sayfasını, her satırını, tek tek,
Dünden kalan her ne varsa senden.
Uzun uzun kokladım, sen kokan sayfaları,
Daha ilk sayfasında sel oldu,
Yağmurlar yağdı gözlerime,
Bırakmadım.. bırakamadım seni,
Gözlerinden başladım okumaya.
Sakladın sanki gözlerini, kirpiklerinin ardına,
Adeta, okuma dercesine tek bir satırını.
Olmadı.. okuyamadım seni.
Duygularımı serpiştirdim tek tek,
Okunmamış sayfaların arasına,
Kimisine hüzün, kimisine hasret,
Kimisine gözyaşı,
Her bir sayfasına sevdamı gizledim.
Tozlu raflara kaldırdım romanımızı,
Dünümü, bugünümü yarınımı, tüm hayallerimi…
Sonra.. İşte sonra..
Söndürdüm yanan tüm ışıkları,
Penceremin camından süzülen,
Yağmur damlalarını izledim,
Tek tek süzülüpte gittiler karanlığa,
Tıpkı sen gibi sevdiğim..
Sen gibi… sen gibi sevdiğim…

Ayhan Özdemir
@kaleminesintisi