Çanakkale destanından: YAHYA ÇAVUŞ'UN ADAMLARIA A Şiirleri YAHYA ÇAVUŞ’UN ADAMLARI topları yoktu tüfekleri yoktu bombaları yoktu yalnızca yüreklerinde kor ateş gibi yanan yandıkça yalazlanan imanları vardı inanıyorlardı inanmak ne kelime baştan ayağa inanç kesilmişlerdi inanıyorsanız üstünsünüz buyruğuna iman etmiştiler sanki kan kemik ve etten ibaret değildiler baştanbaşa iman baştanbaşa aşk baştanbaşa kuvvet kesilmiştiler som inanç som düşünce som ateştiler yüreklerinde volkanlar kaynıyordu lav püskürtüyordu her yere düşman çaresizdi top tüfek işlemiyordu ateşten göğüslere mermi işlemiyordu alevden nefeslere onların kalplerindeki iman yakıp yıkıyordu her yeri ateş gibi parlıyordu gözleri Türk askerinin düşman askeri korkuyordu bırakıyordu silahını olduğu yere kaçıyordu sırtını dönerek gerisin geriye kaçıyordu ardına bakmadan komutanlarının ikazına kulak asmadan ölümden öteye ölüm yok diye bile bile ölüme gidilmez diyerek Yahya Çavuş’un adamları 80 kişiydiler 57. Alay’ın şanlı kahramanları 80 kişiye iki tüfek düşüyordu ne başka silahları vardı ne bir şey bir de mangal gibi yürekleri vardı ateş gibiydiler gözleri çakmak çakmaktı ne topları ne tüfekleri vardı mangal gibi yürekleri vardı ateş gibi gözleri gözleri çakmaktı ateşten ok gibi atıldılar düşman üstüne bir mızrak gibi fırlayarak ileri saplandılar düşman böğrüne bir mızrak gibi düşmanın topu tüfeği vardı ama yüreği yoktu korkuyorlardı ölmekten dehşete düşüyorlardı ölüm ihtimalinden bile geri dönememekten dehşete düşüyorlardı tir tir titriyorlardı korkularından korkuyorlardı gitmekten ama bir daha geri dönmemekten kaçıyorlardı artlarına bakmıyorlardı artlarına bakmadan kaçıyorlardı Azrail’den kaçar gibi kaçıyorlardı en ufak bir gürültüden korkuyorlardı ödleri kopuyordu korkaktılar yüreksizdiler kadın kılıklı erkektiler adlarından başka erkeklikleri yoktu ürküyorlardı kendi gölgelerinden bile korkuyorlardı nefes almaktan ürküyorlardı her an ölümle burun buruna gelmekten korkuyorlardı ölümüne korkuyorlardı oysa Türk askeri korkmuyordu ürkmüyordu hiç bir şeyden ölümden perva etmiyordu ölüme aşkla koşuyordu yarışıyorlardı Türk askerleri cennete girercesine ölümden korkmak her an ölmektir diyorlardı ölmek sevgiliye kavuşmaktır diyorlardı yarışıyorlardı cennete bir an önce kavuşmak için savaşıyorlardı Azrail’e bir an önce kucak açmak için yarışıyorlardı cennete girmek için yarışıyorlardı Allah’a ulaşmak için yarışıyorlar ve savuşuyorlardı aramızdan yarışıyorlardı vuruşmak için göğüs göğüse savaşıyorlardı göğüs göğüse savaşıyorlardı Ahmet Kemal Kayıt Tarihi : 17.12.2015 |
Harika bir anlatı çok güzel bir şiir.
Kutlarım yürek sesinizi.
Saygıyla esenlik dilerim.