Yıllardır kelimelerin mucizesine ve varoluşumun temeli olduğuna inanıyorum. Birden içimden akan bu şiir umudumun başlangıcı. Belki 40 yaşıma kadar beklediğim huzur belki de kırkında sonra inanılan mucize...

Kış güneşi etrafında soğuk siluetler,
Yalnızlaşan ruhumun mutlu bencilliği,
Mutsuzluğa savaş yoldaşım mucizeler,
Neredesiniz?
Yaverim içimde ki huzursuzluk.
Bedenimi terk etmemekte ısrarcı mısın hala?
Nereye koyacağım seni bu sonsuz boşlukta?
Sigaranın dumanıyla mı yerleşiyorsun içime yoksa hayatın emriyle mi?
Çek git artık demeye bile korkuyorum.
Akraban olan huzuru çağıralım artık.
Gitme demeyeceğim sana.
Kırk yıldır hep benimleydin.
Yüreğimde bencilleştin ve benimle hep konuştun.
Yol buraya kadarmış.
Zorlama artık sana olan düşkünlüğümü.
Huzursuzluğum, sana diyorum, sevme artık beni.
Rakı masasında meze ol,
Denizlerin içerisinde sadece bir damla ol.
Bulutlara hapsolmuş yağmur tanesi ol.
Esaretimden kurtul artık.
Sebebine binlerce anlar yükledim yıllarca.
Git artık!
Başlangıcımın meşalesi ol.