Eskiden...
Bütün ibadetlerimi yaptığımda!
Kıldığım beş vakit namazlarımda...
Dualarımda seni eksik etmiyordum!
Hep huzur, mutluluk diIiyordum!
Ama, simdi sana onsuz...
Ona sensiz sevdaların küskünlüğü diliyorum!
Hasret ancak, sevgililerin birbirine görene kadardır!
Çocukken küstüm demek kolaydı!
Şimdi ise...
Çoğu zaman alttan alıyoruz!
Ama ben!
Seni seviyorum demeyi özledim!
Kahırlanıp, dağa, taşa içimi dökmeyi!
Bazen seninle...
Küsüp küsüp barışmamızı özledim!
Hele, seni kıskandığım günleri...
Hayallerimin pirensesi olan seni özledim!
Bak!
İşte gidiyorum...
Sana bir şey demeden!
Üstelik sinirlenip, arkamı dönmeden!
Seni kimseye şikâyet etmeden!
Bana ait, sana verdiğim hiçbir şeyi almadan!
Sana ait hiç bir şeyi vermeden!
Hiç bir şey beklemeden gidiyorum!
Üstelik, içimde...
Ne küslük var...
Ne pişmanlık var kalbimde!
Gidiyorum sanki senin yanında!
Ama, kulaklarımda uzaklaşır sesin, her bir attiğım adımda...
Mecalim kalmadan gidiyorum!
Dinçer Dayı