hayat çok kısa hep geçeceğiz engebeli yollardan
lakin susmakla insan kendine zarar verir içinden gelenleri haykırmak lazım
boş bir kağıda ya da rahatlayacağın bir yere
zamanla bakacaksın ki üzüldüğüne
hiç değmezmiş suyu akışına bırakmak lazım
bekleyen su yosun tutar rengi değişir tadı değişir
biyolojik yapısı değişir
oysa en kıymetli kendimiz değil miyiz
ona iyi bakmak sevmek önceliğimiz
boş ver şairim sen her şeyden daha
değerlisin bir benzerin yok daha
düşünsene...


hüzünleri sıkıntıları silkele gitsin
yenilmiş yıkılmış değilsin yüreğin kalbin pırıl pırıl
parlarken gülümse ve yola devam et bence

çok yazdım af ola
sevgiler çook

Bazen ben de öyle.
Öyle oluyor ki tüm geçmişe geleceğe sövmeyi isteyecek kadar doluyor dilim.
Oysa edebimden argo kelime ağzına almayan biriydim.
İnsanlara karıştıkça huy değişiyor.
Bu nedenle kimlerle görüştüğümüze dikkat etmeliyiz.

Çok sinirlendiğimizde ölçümüz olmalı.
Ben de bazen dolu dolu küfretmek istiyorum.
Öyle olduğumda, "peki bu kimin hâleti?" diyorum.
Kimi örnek almalıyız?
Bize öfkelendiğimizde örnek olması gereken kim?

Peygamberimiz öfkelenince ne yapmış? Nasıl davranmış?
Onu hatırlamaya çalışıyorum. Öfkemi kontrol etmeye çalışıyorum.

Sonra, diyorum ki öfke kimşn hasleti?
İblisin... onun gibi mi olmalıyım? Nebi gibi mi?
Kim bana örnek olmalı?
İlk öfkesine yenilen kim?
Kâbil...
Öfkesini yenemediği için kardeş katili oldu.
Öfkem beni kötülüğe sürüklememeli.
Öfkemi çıkartmaya değil, öfkemi dindirmeye uğraşmalıyım.
Efendimiz aleyhissalâtu vesselâm öyle yapmış.

Öfkelenince kendime biraz süre tanıyorum.
Çünkü hemen tepki verirsem pişman olacağım şeyler yapabiliyorum.

Öfke şeytandandır. Bizim huyumuz şeytani değil rahmani olmalıdır.

Karşılaştığımız sorunları daha sakin halletmemiz gerekir.

Zaman biliyor musunuz; en iyi ilaç.
Bir miktar bekleyince öfke de geçiyor.
Daha sakin daha adil düşünüyoruz.

Allah kalbinize sükunet versin.
Sevgi ve saygımla...