farzet bir on dört şubat günü
sabah vakti kapın çaldı
eski zamanlardan bir kart
postacının elinde
sevgimi yazıyor
şiirlerimle
farz et bir on dört şubat günü
öğlen vakti kapın çalıyor
dağ başından
senin için topladığım kır çiçeği
ellerim hala dağın soğuğundan üşümüş
titriyorum
anlamıyorsun sevgimden mi soğuktan mı
farz et bir on dört şubat günü
akşam vakti kapın çalıyor
bir memur geliyor
ihtimal yirmi sene önce
bizi evlendiren nikah memuru yanımda
bu defa babasına hayran kızım benim şahidim
annesine hayran oğlum senin şahidin
düğün şarkımız çalıyor
yineliyoruz düğünümüzü yeminimizi
gece oluyor
senin için yazdığım
son şiirimi okuyorum sana
toparlanıp gidiyorsun
hayal kurmak sadece erkeklere mahsus ya

iki el arası yolculuktu
bütün yaşadığımız
benim ellerim
senin ellerine gitmeyi bekledi
bir ömür





akif tütüncü

Ankara’daydım
Bahçeli evlerdi o zamanlar okulum
Yüzümdeki utangaç bir kızarıklıktı aşk
Gözlerimi kaçırırdım kimse görmesin diye
Utanmaktı sevdaya dair ne varsa o ifadelerde
Hep bilinmeyen yabancı isimler değildi ya sevilen şairlerce
Asumandı
Acemiydi yüreğim taşımayı bilmiyordu sevdayı
Düşürüyordu sayfasının yapraklarına ismini
Ders arası oldu mu kış gelirdi
Dökülürdü yere ayrılığın hüznü
Saçları kalmıştır diye dokunurdum sırasına
Bahar kokardı oturduğu her yer
O olmasa da
Giderdi Çankırı denen Ankara’ya yakın
Bana uzak dünyanın öteki yurduna
Titrerdim Ankara garında
Beklerdim banliyö trenimi
Gitmem gerekiyordu ona uzak bana yakın yerlere
Yatağa girerdim başucumda onun yazdığı kitap
Dalga dalga gelirdi gecenin karanlığı
İçimde yalnızlığın onunla güzel olduğunu öğreten aşk
Yokluğunda Kurtuluş parkına giderdim
Buz pateni kayan çocuklar
Rus romanlarındaki eşitliği arayan komünist çocuk ben
Fransız romanlarındaki kraliyet çocukları onlar
Başka bir dünyanın insanlarıydılar sanki
Biz düz yolda bile düşecek kadar hayata yabancı
Onlar özlemeyi bile bilmeyecek kadar hayata yabancı
Ama ulaşılmazdılar işte
O kadar güzel kayıyorlardı ki bir buzun üstünde
Hep ötekilerdi sanki
Anne bize hasret
Baba bize hasret
Aşk bize hasret
Evleri bile daha aydınlıktı sanki
Bizde bir ampul
Onlarda onlarca ismini bilmediğim aydınlatıcı
Oysa biz daha mı güzel seviyorduk ne
Annemizin çeyiz sandıklarından öğrenmiştik
Yaşayamayacağımız sevda için
Emek harcamayı
Çamurluydu geçtiğim sokaklar
Üzerime sıçratırdı yalnızlığın kirini sanki
Ne çok özlemiştik sevilmeyi
Sevmeyi doğuştan bilirdik
akif tütüncü