HÜZÜN ÇİÇEKLERİ
Işığa doğrulan çiçekler gibi olmaktan tükenen bedenim...
Yalnızlık büyütüyor gönül hanemde... Ne zaman bir çiçek filizlense umuda dair, Karanlığa açılan bir kapı alır onu benden sessizce... Niyet devşirmek yerine gitmek daha kolay.. Uzaklaşmak,en derinde durmak... Belki de kaybolmak... Hani bir tesselli cümlesi olsa da ağlasam... Kanatsam yine yeniden gözlerimi... Yok... Öznesi ben olan cümleler iyice tüketirken beni... Yanlızlığımı haykırıyorlar sanki... Sensizliğimi... Ey,yar/yaram..! Bir an bile olsa... Olsan yanımda... Kanasan... Aksan gönlüme usulca... Bitirsen geride kalanını/kalanımı... Karanlık kapıları kapatsak... Toprağa düşsek bir tohum gibi... Umuda açsak...(YEP)🇹🇷 |
kaleminiz daim olsun
selam saygılarımla deeğrli dost şairim