* Ne zaman maziden ve gurbetten dem alsa yüreğim *
* Hatırımdadır senle uzanışım caddelerine Berlin’in *
* Varsın tükensin Ubahn’lar metrolardan *
* Varsın çekilsin Sbahn’lar istasyonlardan *
* Farketmezdi ki *
* Sen gelseydin *
* Tek ! *

İçimdeki hasreti artık hiç bilmeyeceksin
Arkanda bırakıp gittiğinden beri
Hiç düşünmedin ki, ne halde bıraktın
Her gelen gidenlerin nasıl yüreğimi yaralayıp
Gözlerime dinmeyen musonları bıraktığını
İçimdeki hasreti artık hiç bilmeyeceksin

Şimdi nereye gitsem sen varsın... hayalin
Bana bıraktığın mirasın, dinmeyen yağmurların
Gözlerimde kırılmış tüm ışıklar
Bir ayrılık şarkısı gibiyim siyah gecelerde
Bulanık dünden kalan mazim artık
Bütün güzel pencereler senden açılırdı
Telefonlarda meğer en güzel senin sesinmiş
İçimdeki hasreti artık hiç bilmeyeceksin

Gittiğin o günlerden beri bilsen ki
Bir çığlık gibi dolaştım sokaklarda
Yüzümde leylaklar açardı; sen ve güneşim
En güzel günümdün...akşamlarımın ışıklarıydın
Yüreğimde yedi renk gökkuşağımdın
Çalar saatin tıkırtıları başucumda
Şimdi yitirdim saatleri...günleri...geceleri
Dudaklarımdaki mısra mısra bizim şarkımız
İçimdeki hasreti artık hiç bilmeyeceksin

Şimdi nereye gitsem sen varsın, içimde yılgın bir kırgınlık
Her köşeyi dönsemde karşımda hayalin peşimde
Bir yağmur ılıklığında gözlerimdesin
Ve acı bir sonla gidişinin sabahında
Gündüzüme geceme ayrılıkların zindan kapılarından
Neleri kimleri beklediğimi biliyorsun
Yıllar geçse aynı nakarat tekrarlanacak
Geçmeyecek bu içimdeki beni kahreden acılar
Haydi gel artık, tüm yaşamlar bizimdir
Desemde
İçimdeki hasreti artık hiç bilmeyeceksin

Günay Koçak

20. 1. 2024