Delik deşik Anadolu, Rumeli,
Topçu’lu Veysel düşer yollara,
Uzanmış her yere düşmanın eli,
Yoagat’lı Veysel düşer hallara.

Gece gündüz demez varır cepheye,
Çıkar durur büyük küçük tepeye,
Yaralanmıştı ayağından Veysel,
Mavnayla sevk oldu Çanakkale’ye.

İlaç çalıp sarıp sarmaladılar,
Çoğu şehit, çok da yaraladılar,
Ne inse, ne cinse benziyor düşman,
Yürekleri derin paraladılar.

Uzunköprü, Kurudağ, Keşan sessiz,
Soğanlıdere de öyle ıpıssız,
Veysel çok derinlere dalar gider,
Bu düşman ezelden beridir hırsız.

İngiliz’i, Fransız’ı, Rus’u bir taraf,
Rum, Ermeni çoktan etmiş itiraf,
Veysel de vermiş kararını Hakk’tan,
‘Olmalıdır bunların hepsi bertaraf.’

Hiç kalmadı Veysel, asla geride,
Sanki kan içerler çamlar derede,
Aldırmaz Veysel silah seslerine,
Yapışmıştı saçmalar bütün deride.

Bu harpte Veysel çok paşalar gördü,
Paşalarla da düşmanları sürdü,
Gazi Veysel de atasına çekmiş,
EŞREFÎ’nin de ataları hürdü.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)