Sonbaharİkameti hoyratlıkta rüzgarın Boşluklarda aranır; Adı konmayan tüm bakışlar. Gün ölmekte şimdi Gün can çekişmekte Ve bir yürek kanar durur uzak bir köşede Deniz suskun.. Sahil suskun.. Zaman suskun… Tek bir alev oynar billur şişede.. Bacası tüten bir gemi geçer uzaklardan Dar sokaklardan bir kedi… Sarı sarı yaprakları dökülür ağaçların Hüzün damlar kaldırımlarda bir keman sesi.. Yine yalnız… Yine mahsun… Yine ben gibi tek başına Kız Kulesi… Siner buharı camlara İnce belli bir çay bardağının... Solar yaprağı, bahçelerde açan her gülün... Boynu düşer, Şevki düşer, Gölgesi düşer Eylül’ün… Yeniden doğar küllerinden yeniden Gözlerin değmiş tüm hatıralar Mevsim sen vakti şimdi Mevsim Sonbahar... Abdurrahman Tümer |