Bulutsu düşlerde,
Uykunun tam ortasındayım.
Gel diyecek kadar ona yakınken
Nereden çıktı gözlerimi inen sisler;
Pusun tam ortasındaydım.

Gök delindi
Kırk gün kırk gece yağmur, taş yağdı.
Yer doldu, taştı, kustu.
Boğulmanın eşiğinde, ölümün ortasındaydım.

Ardından Şems Suresi yankılandı,
Yemin, yemin bir çok yeminden sonra sisler kalkıverdi.
Buna "Çekil" diye bir nida takip etti;
Gök kapandı, sular çekildi, taşların ardı arkası kesildi.
Dağlar, ovalar, nehirler, denizler, kıtalar belirdi.
Binlerce, milyonlarca, milyarlarca beşeri tatlı sularla canlandı.
Hayretin tam ortasındaydım.

Gökten,
Yıldızlardan,
Çok, çok uzak diyarlardan bir çocuk düştü yeryüzüne.
Düşünce başının üstüne,
Dizleri kan içinde ne ağlayabildi ne de güldü.
Güneş uzattı elini kaynaştırırcasına yarasını.
O an tutulmanın tam ortasındaydım.

Bu manzara karşısında çocukça gözyaşı düştü elime, 
Güneşin kızgınlığı ile birlikte gönlüm, gönlüm "cız" etti.
Ah, dehşetin ortasındaydım.

Gündüzü gece takip etti;
Geceyi Ay aydınlattı.
Loş ışığın tam ortasındaydım.

Çocuk şöyle aya bakıp, bana dönerek yalnızca "Şems" diyebildi.
Şems, Şems, Şems...
Daha tam idrakine varamadan gözden kayboldu.
Kastettiği, Ayı ışığına veren, karanlıkta görmekten mahrum kaldığımız ama varlığını bildiğimiz güneş miydi?
Soğuk bir duşun/düşün ortasındaydım.

Vakit kuşluk vakti,
Akıl gezdi dolaştı başa geldi.
Çocuk ne vakit büyüdü, büyüdü mü...
Artık kemalin tam ortasındaydım.

Evvelden bir nizam vardı, intizam içinde
Ezelden bir lafzen vardı, lafzı tüm alemce bilinen...
Can hep en güzeli istedi.
Yasaklananlar hep tatlı geldi.
Bugün
Söylenilen ile unutulan lafzın tam ortasındaydım.

Mesut TÜTÜNCÜLER 15.11.2023