Şiirin hikayesi şairin şehrinden göç ettiği dönemdir.

Gördüm dostlarımı bir yorgun halde
genç çağında büktü belimi gurbet
Gitti eski günler çare yok elde
her bir yandan kırdı gönlümü gurbet

Bakma yazüm gülür içerden ölmüşü
yüreğeme türlü kahır gam dolmuş
Rengim gitmiş yüzüm sarılmış solmuş
aktı gözümden selimi gurbet

Öldü fikrimdeki kurduğum günler
gönülden gelmiyor giyinim donlar
Bu iş uzattıkça muhabbet sunar
zehire dönderdi balımı gurbet

Herkes meskânında gülüp dierdi
ekmeği varidı suyla yiyerdi
Bilmedim bu kadar cana kıyardı
hasret ağrdıbtı telimi gurbet

Düştü umutlarım ele bakarım
erir bedenim su gibi akarım
Döneydim diyara gün gün sanardım
sundurdu açılan gülümü gurbet

Yaşlı olanımız halinden bitti
gençlerimiz yorğun hayalda gitti
Kimi şehit kimi variken itti
yalan dedi gerçek dilimi gurbet

Ah dostum ne zaman biter dönerim
Telafer toprağın nasıl sunarım
Yüksek başlı kalesinde konarım
doğru sanamıyor falımı gurbet

Düşündükçe akar gözümün yaşı
siyah zülfün gitti ağardı başı
Acı gün ardından atarım taşı
kurtar bu beladan hlimi gurbet

BABAOĞLU diyer yandı canımız
aktı gitti boşa temiz kanımız
Garibik cevherden olsa yanımız
çölde kalanımız galmuyu gurbet