Bir damla gözyaşı ,
toplanıp gelir ya hani
göz pınarlarından
dökülmek için iner de kirpiğin ucuna ,

hani burnun direği sızlar ya o an
içinin zehri süzülürken yanaklarında
bir ruh kanayışıyla
sükûtun çığlığı kopar ya

fırtına sonrası sessizliğinde
bir gökgürültüsü şiddetiyle
yağmur yağar ya bardaktan boşalmışçasına

susma gönlüm,
işte öyle ağla
ak ey gözyaşım
sızım olma,
sızlatma...

Kara talihinin
kara yazısına
o kara gözlerden kan akıtanlara ağla

ağla...
gülsün diye
acıyı yumak yumak taşıyanlar
bağrına vura vura
feryadı göklere ulaşanlara ağla

mühürlenmiş kalplere
zihnine duvar örenlere
âma her göze ağla

gülmeyenler bahçesinde pürmelâle,
dikenler içinde yeşeren güle
kırılan her yerinden
yeniden filizlenenlere ağla

can çekişenlere baka baka
can havliyle hayata tutunanlara ağla
cellatların görünmeyen suretinde
bir yudum insanlık umanlara ağla

kanadından vurulan küçük kuşun,
kapanmayan yarasına ağla
aç gözlü sırtlanların kıydıkları kuzulara
merhametin zincirlendiği cehennemde
yanan her cana ağla

Aksa Tufanına düşen her ateşe
Tufanına Nuh’un
günlerce yağan yağmur gibi
bu zulüm sona erinceye
gözlerinde yaş bitinceye değin ağla

ak ey gözyaşım
sızım olma,
sızlatma...