Gece çalarken denizin mavisini,
utanma duygusu yitirildi.
Tüm karanlığıyla
bütün suçları örttü
ve sabaha bir şey bırakılmadan,
temizlendi,
yok edildi suç aletleri.
Bir budala
kahin olduğunu sanıyordu.

Tüm bunlar,
sadece kendi varlığını hiçe saymanın,
geceyle ört-bas edilmiş,
sessiz ve renksiz bir efektiydi.
Bir boşluk
bir hüznün sığınağı.
Bazen gerçek,
olması gerektiği kadar önemli değildi.
İçimden bir ses
bunun böyle olduğunu söylüyordu.
Kendime sadık kalmak için
bir seçim yapmam gerekiyordu.

Hayat
öylece akıp gidiyordu
zamanın
kayıtsız boşluğunda.
Yarının ellerinde
Bir bilmece
Bir arayışın sonsuzluğu.

Ölüm
doğal ve tutarlı yanını temsil ediyordu
hayatın
gecenin kıyısında.
Daha derin bir anlam aramam gerektiğine
dikkat çekiyordu.
Ramak kalıyordu dokunmama.

Sahiplenilmiş vücutlarda
garantilenmiş sevişmeler bekliyordu
yatak odalarında.
Ölülerle yaşayanlar
asla senkron tutturamıyordu
hayatta kalanlarla.
Bir paradoks
Bir çelişki.
Kendini önemli sanıyordu insanoğlu
Gelip geçici biri
ne kadar önemli olabilir ki?

Doğal bir parçası olarak zamanın
yenilenirken ben
insanlar
ne düşünürse düşünsünler
şimdi hakkımda.
Gece çalarken denizin mavisini
yükseliyorum
gecenin içine doğru.
Kayboluyorum yıldızların arasında.
Kendini değersiz hissettiğinde
varlığını anlamlandırmanın başka bir yolu var mı?