Evet!
Ömürden geçen yıllar...
Ve o sevgi dolu güzel günler geldi, geçti...
Ama, bağrımızı, deldi, geçti...
Ama, sağlığımızla bizi kırdı, geçti...
Bazen isyan ettik bu hayat niye bizi seçti!...
Niye bizi, biçti, geçti!
Hayallerimizi yıktı, bizi niye boş geçti!

İşte, öyle böyle bizi oyaladı....
Şartlar la hepimizi yordu geçti!..
Al yanaklarımız gülmez oldu...
O, bal dudaklar, konuşmaz oldu!

Çocukken kurduğumuz güzel ve mahsum hayaller...
Gençligimizde yıkıldı...
Bizi teğet geçti!...
Öyle ki...
Tohum ektik!
Etrafımız yeşillensin, güzel olsun...
Hayatta bize huzur vesin diye...
Güneş yaktı, hayallerimizi, beklentilerimizi, kavurdu!
Ortada kaldık!

Fidan diktik!
Hayat bulsun...
Meyve versin, bizi mutlu etsin diye...
Yağmur yağdı, dolu vurdu...
Sel oldu, devirdi...
Rüzgar esti...
Yaprak döktü!
Yel savurdu...
Attı bizi, bir kenara...
Çoğu zaman ümitlerimizi yo etti!
Hayatlarımızdan sürdü, geçti!..
Evet!
Yillarca, bir sevdaya meyil verdik!
Gönül verdik!
Hayal kurduk! Evlenip, yuva kurduk!
Ama, farkında idik...
Ama farkinda olmadan, bir gereksize gönül verdik!
Çoğu zaman bilmeden!
genç ömürümüzü bedel verdik!
Her şeye rağmen yine o vefasıza değer verdik!
Ama o, nankörlük etti...
Hiç beklemediğimiz bir anda...
Ama, sırtımızdan vurdu...
Ama, kalbimizden, acımadan vurdu...
Deldi, geçti!!
Öyle ki...
Ömrümüz ile birlikte hayallerimizde uçtu geçti!
Ne yazık ki...
Giden yıllar gelmez oldu!
İşte, bu acımasız hayat bizi yordu geçti!...
Sevgı dedik, hayallerimizi deldi geçti...
Evet!
Bazen isyan edip bağırdık avazımız çıktığınca...
Kader bizi,...
Kader beni, neden seçti diye?...
Hayat işte böyle acımasızca geldi geçti!
Nice acılarla...
Nice dertlerle...
Hep deldi geçti!
Dinçer Dayı