YOKLUĞUN TAŞTAN AĞIR ( 994.)
Sen olmayınca neylesin baharlar yazlar bana
Ses gelmezse mızrabın çaldığı sazdan bana Kat kat acılar bana zevk sefa neşe sana Akşam kızıllığında yan diyenlerdenim ben Gittiğin günden beri gönül yalnız dil yalnız Sanma ki huzurluyum yokluğun taştan ağır Duyguları yazacak kalem suskun el suskun Ya çık gel beni de al yada yanına çağır Özlem vardır aşkların en sitemkar gizinde Sorular var kafamda cevapsız bir biçimde Hasret odunda yansa tüm bedenim dökülse Bağrıma sabır basıp yan diyenlerdenim ben Hasretine düşmüşüm yanıp duruyor bağrım Cehennem alevleri gezinir vücudumda Soğumuşken küllerim orta yerine düşme Yeni sevdalar doğar külün yanışlarından Fatma Ayten Özgün |