TerkidiyarŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Yıllar önce bir gazete haberin de,
Cami önüne bırakılmış bir kız çocuğu haberini okuduktan sonra naçizane yazmış olduğum çalışmam dır. Tüm şiir dostlarıma selamlar sevgiler.
Gözlerimdeki hüznümü yene bilseydim eğer
Hiç bir zaman merak etmezdim Yanımda olmayan annemi Saçlarımı taramayan Yanağımı okşamayan koynunda yatırmayan annemi Ve ben hala ürkek bakışlarımla hayaller kuruyorum Bilir misin acaba içimden geçenleri Merdivenler dayamışken yaşım elliye Çıkmaz sokaklarda kayboluyor Kimsesiz, yetim çocukluğuma gidiyor düşlerim Kayboluyorum anne, sensizliğin sancılarında Doyasıya cennet kokunu çekemedim ciğerlerime Benim çocukluğum nerede kayboldu biliyor musun annem Beni bırakıp da gittiğin O dapdaracık karanlık küf kokulu sokakta Çok korkmuştu kapkara ürkek bakışan gözlerim Bir ışık aramıştım yokluğuna Aydınlatır belki de bulurum seni diye Sen gittin ve ben senin yokluğunda koskocaman oldum Büyüdüm anne, büyümek buysa İçimde bir hırs, ruhumda acı feryat, kimseler dolduramadı yerini Sen hiç bir zaman bilmedin bilemedin bendeki bu acıları Andım ahtım olsun Ben ölmeden bitmeyecek içimdeki feryat figan Sen huzurluysan yeter Rahatsan kuş tüyü yataklarında Boş ver, düşünmemiştin zaten Yine düşünme. Karacakız Emi Öztürk |
Yüreğinize sağlık şaire