Son arsamız mezarlık, tapusu yok kimsenin!!!
Son yuvamız da kabir, kapısı yok kimsenin!!!

Mutlu günlerden arda kalan tek şeyin üzerinde manen ölü gibi mutsuz hayat sürenlerin olduğu hüzünlü bir toprak olduğu belirtilirken sanki bir değer yada değeri büyük kıymetli birinin aralarından ayrılışı vurgulanıyor gibi. İşte o/O değerin ardından sanki o toprakta ki kabre benzetilen evin yaşaya(maya)nları olduğu ve nasıl ki ölenler dirilemiyorsa onlarında o makus kedere boyun eğdikleri ve o halden kurtuluş olmadığını veya öyle hissettiklerini vurguluyor.

"Tapusu yok kimsenin" derken yaşamaya heveslerinin kalmadığını ve sanki ölüm arzusunu
"Kapısı yok kimsenin" derken de kederden kurtuluş olmadığını kalma arzusunu vurguluyor Şair. Bu iki mısra çok derin bir yas ifade ediyor. Ancak bilinmeli ki kapıları açan da kapatan da Yaradandır. Ondan ümit kesmek O'na karşı kibirlenme olur. Sanki O, kullarının derdini çözemezmiş gücü yetmezmiş gibi manaya geliyor. O'ndan ümit kesmekle de Rabbden beklenecek olan sevgi ve şefkat reddedilmiş oluyor. O, "dua edin vereyim" diyor. Ayrıca dua veya niyet o iş her neyse kâinatı onun için harekete geçiriyor. Size sadece süreçte Allah'ın sanayını okumak ve şükür ve ümitle o yolu çabalamak kalıyor. O her şeye kadirdir. Ama herşeye kadirdir. Olmazları olduruyor yeterki usulüne uygun olsun.

Şiirinizdeki derin manalar ve ince fikrinizden ötürü sizi kutlarım üstadım. Kaleminize kuvvet yüreğinize sağlık, selamet ve esenlikler dilerim.

Saygı ve selamlarımla