Önce seni tanıdım
peşinden çaresizliği.
Sonra umudumdan oldum
azar azar tükendim
yaşadım acziyeti

Seninle başladı hayata dargınlığım
kendime kırgınlığım
Yokluğuna bulandığından beri gözlerim,
Körebe misali izinde gezdim
Artık güneşi göğsüme de assam
Kalbimin ısınmayacağını
Seni tanımasam bilmezdim

Önce seni tanıdım
Sonrası yüzüme tokat gibi çarpıldı
kendimi tanımamışlığım.
Başı göğe uzanan
dik başaklardan sanırdım beni
Senden sonra
tanelerim saçıldı dört bir yana
Toplamaya çalıştıkça eğildim.
Gördüm ki şu hayatta
ben sadece sana
en çok da kendime yenildim.

Seni tanıdığım gün başladı
uykuyla aramın açılışı
Artık hep yorgunum.
Ve sana ermeyen yollara
ölümüne dargınım
Hiçbir yere gidemeyişim hep ondan
Kalemim şahit olsun
sana ebedi kırgınım

Gitmek zamanı geldi
Hangi yol senden uzağa taşır yüreğimi
seçemiyorum.
Orda bir köprü var adı ’vazgeçiş’
geçemiyorum

Artık solgun bir yüz yansıyor
gülüşümün gül açtığı aynalara
Sen ki pişmanlık ve keşkeler arası travma
Sen ki yüreğimde dikiş tutmayan
en derin yara
Bundan sonrası israf-ı kelam
Madem ki yanımda durmayacaktın
hiç çıkmasaydın karşıma.

Ayşegül Bahçeci
05.08.2023