VEDANIN SESSİZ ÇIĞLIĞI
unut beni diyen umarsız sesin
bir yıldırım gibi düşerken gecenin orta yerine sıcaklığı hala taze avuç içlerimde sakladığım öpüşlerinin ... hiçbir veda bu kadar acıtmadı canımı ne ölüyüm artık , ne diri araf ile taraf arasındayım sonu gelmeyen gel-gitlerde biçare yüreğim sessizliğin boynuna hayalini geçirip bir seni, bir kendimi asıyorum bakışlarına kurduğum darağacına bıkıp usanmadan, defalarca koyu bir sis olup düşlerime çöküyorsun mevsimlerin adı karıştı kimliğime kalbim gökyüzüne darılmış kanatsız kuşlar misali ağır kanamalı yaralar gözbebeklerimde kaç lerzan nefes solumalı rengi solmuş ciğerlerim daha kaç yudum sek hasret içmeli ölü beyazı giyinmiş yüzüm şimdi avazım çıktığı kadar susuyorum bütün cümlelere sağır kulaklarım ellerimde hasretinin birikmişliği dilimde isyanlar sensizliği adımlıyorum ey sevgili sana bıraktım bize dair tüm anıları bu şehri, bu gökyüzünü ağaçları, kaldırımları ruhumda hiç dinmeyecek bir sızıyla kendimden, aşktan gidiyorum Vuslatı kelâm Meryem Ayan Gamzelimm G/üçlü yolculuk |